Poziom mojej irytacji sięgnął zenitu więc muszę dać jej ujście piszą ten tekst. Temat strasznie chodliwy ponieważ pojawia się przy każdej przegranej Reprezentacji Polski w piłce nożnej lub polskiego klubu w europejskich pucharach. Szkolimy źle, a jednym z głównych czynników takiego stanu rzeczy są zbyt niskie wynagrodzenie trenerów. Według mnie to bzdura.
Ze względu na pytania, które dostaję postanowiłem napisać krótki poradnik dla trenerów. Jego celem jest pokazanie w jaki sposób ja wybieram treści do nauki dla moich zawodników i co z nimi robię dalej. Jako że aspiruję do miana dobrego pedagoga, przedstawię Wam instrukcję oraz jeden przykład. Dostajecie kij, nie marchewkę. Dalej musicie kombinować sami. Jeśli nie będziecie rozumieć co robicie, to Wasza praca na dłuższą metę nie ma sensu. Oczywiście dla tych z Was, których poniższy tekst zainteresuje służę pomocą i wskazówkami, ale nie oczekujcie np. gotowych gier.
Praca z drugim człowiekiem do najłatwiejszych nie należy. Trener piłki nożnej podczas przekazywania wiedzy swoim podopiecznym, podnoszenia ich umiejętności, wychowywania musi stale mierzyć się z wieloma problemami i brać pod uwagę dziesiątki, a nawet setki czynników. Nauczający bardzo rzadko może powiedzieć, że coś jest czarne lub białe albo że dwa plus dwa równa się cztery. Najczęściej spotykane są odcienie dwóch wspomnianych wyżej barw, a z przytoczonego równania matematycznego raz wychodzi trzy, a raz pięć. Dlatego w takim środowisku pracy występuje wiele dylematów (gr. dilemma = ’
Komunikacja z zawodnikiem jest jedną z kluczowych umiejętności trenera (również rodzica). Szczególne znaczenie ma w przypadku porozumiewania się szkoleniowca z dzieckiem ponieważ występujące różnice wiekowe, a tym samym rozwojowe, wymuszają na dorosłym człowieku jako na tej dojrzalszej, bardziej świadomej i posiadającej więcej narzędzi komunikacyjnych stronie, dostosowanie przekazu do małego rozmówcy.
Poprawna komunikacja na linii trener/rodzic – zawodnik/dziecko powinna zawierać kilka istotnych elementów.